Edi Rama është përgjegjësi që Shkodra, ose më saktë socialistët dhe ata pak votues të 30 qershorit, të përfaqësohen nga një person me të shkuar kriminale.
Edhe socialisti më i verbër e di se jo Valdrini, por edhe një drejtor i rëndomtë i administratës, nuk do të kishte guxuar të fshihte një dënim penal, që i heq të drejtën për postin, aq më shuë ekur bëhet fjalë për një garë zgjedhore në të cilën kundërshtari të gërrmon të shkuarën tënde.
Ata që e bëjnë, e bëjnë sepse kanë besim apo garanci se nuk do t’i gjejë asgjë edhe po u zbuluan. Dhe sikurse ka ndodhur me shumë prej të përzgjedhurve të Ramës, kur zbulohen, Partia ka të gatshme për ta formulën e shfajësimit publik: shtiru si i habitur, pretendo se dënimi është marrë në mungesë dhe padrejtësisht, deklaro se do të luftosh si qytetar i lirë për ta korrigjuar padrejtësinë.
Paralelisht, Partia dhe Edi Rama theksojnë se: pëgjegjësia për fshehjen e të shkuarës është personale e zyrtarit, ndaj duhet t’i rëndojë atij personalisht në ndërgjegje, por gënjeshtra e tij nuk mund të njollosë Partinë e madhe dhe të pastër Socialiste.
Nuk duhet thënë asnjë fjalë për përgjegjësinë penale të zyrtarit të dënuar gënjeshtar apo për detyrimin e institucioneve shtetërore për të marrë menjëherë masat e detyrueshme ligjore kundër tij. Natyrisht, prokuroria, e kontrolluar politikisht, do të bëjë shërbimin e saj duke i vonuar ose harruar veprimet hetimore dhe ndëshkimore.
Kjo strategji efektive, e zbatuar me përpikmëri në të gjitha rastet, përfshin edhe një element tjetër të rëndësishëm: nxitjen e menjëhershme të ndonjë debati të brendshëm në PD, me ndihmën e mercenarëve apo inatçinjve të zakonshëm.
Valdrin Pjetri nuk konkurroi në asnjë forum të PS për t’u zgjedhur kandidat për Shkodrën. Përzgjedhja e tij ishte vendim personal i Edi Ramës dhe, për rrjedhojë, përgjegjësi personale vetëm e tij.
Ndaj në përpjekje për t’u distancuar nga zgjedhja që i doli kallp, Kryeministrit i duhej që debati publik për “socialistin” e Shkodrës të konkurohej nga debati brenda PD-së.
E ku ka më mirë se për të ndezur këtë debat të angazhohet ish-numri 2 i demokratëve, politikania e madhe demokrate e Shkodrës, e cila si askush tjetër mund të prekë telat e militantëve dhe të nxisë klikimet e portaleve:
“E vërtetë, Valdrini është personazhi negativ, por fajin e vërtetë për Shkodrën e ka Lulzim Basha. Rama e zgjodhi kriminelin, por PD nuk hyri në zgjedhje dhe i la hapësirë.”
Pra, Basha dhe Rama janë të këqinj njësoj.
Me këtë ekuacion “logjik”, duke dhe e zhvendosur thelbin nga kandidati kriminal i Edi Ramës tek lufta për pushtet brenda partisë, i fituar, sigurisht, del Edi Rama.
Arsyet pse dikush, që ka qenë në majat drejtuese dhe përfituese të PD-së, bën këtë shërbim ndaj Ramës mund të jenë të ndryshme dhe për to po hamendësohet deri në shpjegime historike apo konspirative.
Në të vërtetë, pikërisht, fakti që motivimi i Zonjës Topalli është aq i paqartë, aq i pajustifikuar dhe i debatueshëm, e bën ndërhyrjen e saj shumë efektive për të larguar vëmendjen nga Valdrini dhe Edi Rama dhe tek debatet apo luftrat e brendshme në PD.
Natyrisht, e gjithë propaganda dhe media në shërbim të Edi Ramës e amplifikojnë në maksimum debatin e brendshëm në PD.
Ndërkohë, opozita duhet të lëvdohej dhe të merrte meritat që i takojnë, për miratimin e ligjit të dekriminalizimit që është e vetmja arsye pse Shkodrës dhe demokratëve të saj nuk u imponua një kriminel për kryebashkiak—ligj për të cilin zonja Topalli ka votuar dhe punuar së bashku me ekipin drejtues të PD.
Opozita duhej të lëvdohej se, edhe pa asnjë pushtet, ka arritur të imponojë, të vetmin mekanizëm që ka arritur deri diku të çmontojë sistemin kriminal që Edi Rama ka instaluar në mënyrë të qëllimshme në çdo nivel të pushtetit.
Por, përkundrazi, Edi Rama po arrin ta bëjë këtë sistem të duket i parëndësishëm, duke e zhvendosur vëmendjen tek ca debate partiake, për vlera, të cilat inicohen nga ish-drejtues partiakë që duket sikur kanë qenë eurodeputetë dhe jo shërbëtorë partiakë të bindur të shefit të tyre.
E gjitha kjo taktikë e shpërqendrimit të vëmendjes, është shndërruar në një strategji të konsoliduar të komunikimit publik të Kryeministrit sa herë skandalet (jo rastësisht të shpeshta) përfshijnë qeverinë e drejtuar prej tij.
Nuk ishte e rastësishme që ditën kur PS nuk nxori dot në votime as 15 për qind të votuesve në të gjithë Shqipërinë, zërat (e zakonshëm) kërkonin largimin e kryetarit të opozitës, meqë nuk ja doli të bënte kaos dhe të pengonte votimin njëpartiak.
Nuk ishte e rastësishme që diversionet me pasardhës imagjinarë hidheshin në publik në momentin kur u kuptua se mbështetja për opozitën në mos është sa refuzimi për të votuar, padyshim është ndjeshëm më e madhe se ajo e dy viteve më parë.
Në strategjinë e tij për të mbajtur pushtet me çdo kusht, në kohën kur çdo pushtet e ka tërësisht të vetin, Edi Ramës nuk i mbetet gjë tjetër veç taktikës së vjetër romake: përça e sundo—të cilën ai, me gjasa, e ka mësuar jo nga leximet historike apo filozofike, por nga filmi “Skënderbeu”.
Sigurisht, adhurueset e filmit dhe të personazhit nuk e ndihmojnë dot për këtë përçarje. Formimi i tyre dhe roli qesharak që kanë marrë ja u bën të pamundur misionin që u ka ngarkaur Rama—mision për të cilin ai përdori, me radhë, themelues, drejtues dhe ish-drejtues të PD-së, ish funksionarë dhe ish-qeveritarë të PD-së, pa kursyer në diabolizmin e tij edhe fëmijët e tyre.
Nuk është e vështirë të kuptosh se kujt i përket radha për të zhvendosur vëmendjen nga skandalet e Ramës tek debatet e brendshme në PD.
E vështirë është te besosh se si këta njerëz, që ishin për dekada pjesë e rëndësishme e Partisë Demokratike dhe e qeverisjes së saj, nuk arritën kurrë të kuptonin apo pranonin se çdo detyrë apo post ka qenë dhuratë arbitrare dhe jo meritë me konkurencë.
Për këtë arsye, është më mirë të heshtin dhe të gëzojnë kujtimet dhe ato çka u ka mbetur nga pushteti i dikurshëm.
Përndyshe, në vend që të harrohen, sikurse e meritojnë, do të kujtohen gjithmonë si mercenarë dhe bashkëpunëtorë të fshehtë të Edi Ramës dhe regjimit të tij kriminal.
