Një prind shqiptar i një fëmije me sindromën Down ka folur për mungesën e kostove të mjekimit, kostot e larta të trajtimit që u janë lënë prindërve për të paguar.
Anila Hoxha, e intervistuar nga Euronews, vajza e së cilës është vetëm 10 vjeç, tha se ajo lufton për të mbajtur vajzën e saj dhe se ndihma nga shteti është inekzistente.
“Të rrisësh një fëmijë me sindromën Down sot është shumë e vështirë sepse shteti është inekzistent. Ka shumë pak ndihma shtetërore. Ndihmat janë minimale”, tha ajo.
“Kam një vajzë 10-vjeçare me sindromën Down, ajo aktualisht është në terapi në qendrën “Down Syndrome Albania”. Ka qenë një mbështetje e madhe, por terapitë janë të shtrenjta. Një orë është 1500-2000 lekë. Një fëmijë në fillim të terapisë i nevojiten dy orë në ditë”, tha ajo.
Hoxha tha se terapinë dhe mbështetjen duhet ta paguajë shteti dhe jo prindërit.
“Këto terapi duhet të bëhen nga shteti. Ne kemi qenë në një marrëdhënie pune dhe nuk i kemi ndërprerë terapinë për asnjë ditë. Në të ardhmen do të nevojiten terapi të tjera. Shteti duhet t’i mbështesë shumë këta fëmijë. “- theksoi ajo.
Por çështja tjetër lind në shkollë pasi shumë mësues nuk janë të trajnuar për t’u marrë me fëmijët me probleme të të nxënit apo zhvillimit dhe klasat janë të mbipopulluara.
“Vajza ime aktualisht është në shkollën “Hasan Prishtina”; ajo është në klasën e katërt. Mësuesit nuk janë të trajnuar për fëmijë me aftësi të ndryshme. Ata nuk mund ta menaxhojnë atë. Klasat janë të mbipopulluara. Vajza ime ka një mësuese ndihmëse, por e ka vetëm për dy orë. ” ajo tha.
Exit dha alarmin për këtë çështje në vitin 2021, duke vënë në dukje se në Shqipëri kishte rreth 74 537 persona me aftësi të kufizuara.
Aftësitë e kufizuara intelektuale përfshijnë sindromën Down, çrregullimin e hiperaktivitetit të deficitit të vëmendjes, ADHD dhe çrregullimet e spektrit të autizmit (ASD). Në Shqipëri jetojnë 681 persona me sindromën Down, rreth gjysma e të cilëve (305) janë nën 18 vjeç.
Sipas një studimi të World Vision të kryer në vitin 2018, 1 në 10 fëmijë të moshës 2-17 vjeç shfaqin një shkallë të lartë të vështirësive të sjelljes si çrregullime të vëmendjes, vështirësi në komunikim ose në të mësuar, probleme me kujtesën, sjellje të papërshtatshme, probleme me dëgjimin dhe shikimin, vështirësi për t’u angazhuar në marrëdhëniet shoqërore, ndër të tjera.
Deri më tani, personat me aftësi të kufizuara marrin një ndihmë shtetërore prej 85 euro në muaj, e cila nuk mbulon shpenzimet e terapisë private, të cilat janë afër 365 euro në muaj. Për më tepër, nga 55,237 persona me aftësi të kufizuara, vetëm 2,248 morën shërbimin e kujdesit në qendrat e kujdesit publik në të gjithë Shqipërinë.
Afërdita Seiti, kryetare e “Help the Life”, një OJQ lokale për personat me aftësi të kufizuara, tha se “shteti duhet të krijojë programe për trajtimin e personave me aftësi të kufizuara intelektuale që në moshë të hershme për t’i bërë ata më të pavarur kur të rriten. ”
Ajo nënvizoi se fëmijët dhe familjet duhet të kenë akses në vlerësimin e hershëm dhe të marrin udhëzime bazuar në nevojat e fëmijës.
Në të gjithë Shqipërinë, ky vlerësim mund të bëhet vetëm në dy qendra, të dyja në Tiranë.
Shëndeti mendor dhe vështirësitë e tjera të të mësuarit nuk mbështeten gjerësisht në sektorin privat apo publik në Shqipëri. Ata që kërkojnë ndihmë shpesh përballen me stigmë, largim nga puna, kosto të larta ose mungesë të disponueshmërisë së barnave në vend.
Ky artikull është realizuar me mbështetjen financiare të Bashkimit Evropian, në kuadër të Projektit “Reporting Diversity Network 2.0”, nën skemën e mbështetjes së granteve të vogla.
Përmbajtja e tij është përgjegjësi e vetme e “New Policy Group” dhe, si e tillë, nuk pasqyron domosdoshmërisht pikëpamjet e Bashkimit Evropian apo të Rrjetit të Raportimit të Diversitetit 2.0.
