Për një pjesë të publikut shqiptar mund të jetë e vështirë të shqiptojnë “Flakenshtajn”, por jam e bindur që e kanë kuptuar me shumë lehtësi mesazhin e sotëm të eurodeputetit të mbërritur në Tiranë ditën e djeshme, shprehur me gjuhën e zakonshme të “ndërkombëtarëve”. Disa opozitarë mund të jenë ndjerë të shqetësuar nga mesazhet e dhëna prej tij në emër të Brukselit, sikundër një batalion i tërë i ushtrisë së propagandës qeveritare nxituan ta përkthejnë qëndrimin e Flakenshtajnit në favor të tyre.
E gjithë kjo skemë është kaq e qartë dhe ripërsëritur, sa padyshim një pjesë e mirë e publikut të interesuar për problemet e veta tashmë e ka të qartë se cdo i huaj që u “qan hallin shqiptarëve dhe reformave” në anglisht, paguhet mirë dhe nuk i prishet as dita dhe as karriera për situatën në Shqipëri. E vetmja gjë që mund të rrezikojë sadopak ditën e punës së një europarlamentari është destabiliteti në një vend si Shqipëria, ku sytë kanë qenë të mbyllur përpara kanabizimit masiv, veshët e shurdhër për kriminalizimin e politikës dhe mbarë shoqërisë dhe goja e kursyer në kritika për shkak të negociatave që i premtohen çdo qeverie qysh 20 vjet më pare deri më sot.
Në serinë e deklaratave të sotme në anglisht dhe shqip, të mbushura përplot me klishetë e zakonshme “jetë parlamentare” “bashkëpunim për reformat” apo “hapje negociatash”, deklaruesit harruan të përmendnin shitblerjen e votes, që është zanafilla e djegies së mandatave nga opozita dhe, pa dyshim, shkaktari kryesor i krizës ndoshta më të madhe të parlametarizmit pluralist në Shqipëri deri më sot.
Pakkush nga anglishfolësit e sotëm ka dëgjuar për dosjen e famshme 339. Jam e sigurt se ata që i presin, përqafojnë dhe shoqërojnë delegacionet e Brukselit në Shqipëri, janë përherë të kujdesshëm t’i fshehin problemet e vërteta të këtushme. Jam e bindur që ankesat e opozitarëve ata i përshkruajnë si politikanë që duan të vinë në pushtet pa votuar. Për fat të keq kjo ka ndodhur që kur Shqipëria ka nisur negociatat me BE. Por jam po kaq e bindur se përgjatë gjithë këtyre viteve të vështira në udhëtimin tonë për të mbërritur në Europë, nuk ka patur rast më të rëndë dhe më të qartë të blerjes së votave dhe inkriminim të zyrtarëve të lartë shtetërorë sesa rasti i socislitëve të tënishëm në pushtet.
Nuk është sajesë opozitarësh, por e vëretetë që e dinë të githë se Vangjush Dako ka bashkëpunuar me një grup të rrezikshëm kriminal për të blerë votat në qarkun e Durrësit. As thashethem që të të tjerë deputetë dhe ish-ministra socialistë janë kapur mat në regjistrime telefonike tek flasin për blerje votash me banditë të kërkuar nga drejtësia.
Provat e plota, nga të cilat shumë pak kanë rrjedhur në media, të dosjes 339 flasin qartë se në rrjetën e përgjimeve të botës së krimit në Shqipëri shfaqen si protagonistë dhe njerëz me pushtet politik. Ata sot presin me ankth lajmet e përditshme të Zërit të Amerikës apo lëvizjet e Edi Ramës dhe Donika Prelës. Sepse dosja voluminoze e hetuar përciptas, e hequr nga duart e prokurorëve që e nisën si proces si shërbimi që Donika Prela bëri për të kaluar vetingun, është fija e hollë që e mban ende Edi Ramën në pushtet.
Asnjë deklaratë, sado qëllimisht e paqartë, nga ana e prokurorisë nuk e fsheh dot faktin se Vangjush Dako nuk po hetohet dhe “avokatë” të tij janë çifti Prela—Rama. Ndërsa e para e bëri për të kaluar kaluar vetingun, i dyti me gjasë nuk do e kursente “Gjushin” po të mos i frikësohej reaksionit zinxhir që mund të nxisë hetimi i socialistit më të rëndësishëm të gjithë ëarkut të Durrësit.
Jo sepse hetimet do të mund të penalizojnë detyrimisht Vangjush Dakon, por për faktin e thjeshtë se hapja e hetimeve serioze do të nxirrte në pah përfshirjen e deputetëve të tjerë të tij, që flasin lirshëm me banditë, që shoqërohen me trafikantë e që në fund të ditës, edhe pse Rama mund t’jua kërkojë për hir të hapjes së negociatave dhe larjes së duarve me të huajt, nuk janë të gatshëm të sakrifikojnë as disa orë të lirisë së tyre për llogari të Edi Ramës.
Me një vëzhgim të përciptë kanë mjaftuar vetëm tre fije nga një dosje voluminoze me përgjime të kryera nga partnerë seriozë ndërkombëtarë (jo nga ata që na vizitojnë shpesh dhe takohen me politikanë), që juridikisht të kemi një prokurori jofunksionale dhe politikisht një krizë parlamentare.
Është pyetje retorike të pyesësh se kush ka penguar hetimet e derimëtanishme, sikundër është e pritshme që fletë të tjera të kësaj dosjeje, me emra edhe më të rëndësishëm se Dako të shfaqen në media, në një përpjekje më serioze se çdo institucion shtetëror për të thënë ca të vërteta më shumë.
Në këto rrethana, është e kuptueshme që disa ndërkombëtarë e kanë të vështirë të kuptojnë të vërtetën e shitblerjes së votës, të hetimeve që nuk kanë nisur ende për të dyshuar, për të tjerë deputetë apo ish ministra që ende e bëjnë gjumin e shqetësuar se mos media publikon ndonjë përgjim të ri. E se mos shefi në Kryeministri dhe zonja e krimeve të rënda një ditë, të ndodhur nën trysni, detyrohen të bëjnë një kokë turku.
Askush nuk do pranonte të ishte i tillë. As Saimir Tahiri nuk e pranoi. Dhe as ish kolegët e tij nuk do e duan këtë gjë. Por kur dara e presionit do të rritet e anglishtfolësit do të kërkojnë një kurban, ky nuk do të jetë libri me të njëjtin titull i Edi Ramës, por një apo disa koka politikanësh.
Deri atëherë, askush të mos çuditet që të ardhurit nga Brukseli flasin me gjuhën e Knut Flakeshtajnit sot në Tiranë.
