Që nga koha kur filmi i realizmit socialist “Ballë për Ballë” shfaqej rëndom në ekranet tona televizive, pakkush kishte dëgjuar të flitej seriozisht për lajme me legjenda dhe paranoja të infiltrimit të spiunazhit rus në Shqipëri.
Kjo, deri më sot, kur shefi i shërbimit sekret shqiptar, në një seancë solemne të Komisionit parlamentar të Sigurisë, vetëm me deputetë të mazhorancës, foli për rrezikun e spiunazhit rus në Shqipëri. Askush më shumë se shqiptarët— një popull që ka jetuar për më shumë se 50 vjet në izolim total, me armiq imagjinarë të brendshëm dhe të jashtëm— nuk mund të intrigohet nga një lajm ku përzihen spiunazhi dhe pushteti. Është një koktejl dehës, që trullos dhe shpërqëndron trurin e shqiptarëve nga varfëria, korrupsioni, krimi, skandalet apo kriza politike.
Dhe propaganda e PS-së, pasardhësja e Partisë së Punës, e cila në themel kishte “shkatërrimin e spiunazhit të armikut të jashtëm”, di mirë si ta servirë një mbledhje të tillë. Por aktori i vërtetë i teatrit të sotëm ka qenë patjetër shefi i shërbimit sekret, i cili sot raporti pa e tradhtuar seriozitetin e tij asnjë çast para deputetëve, më shumë se gjysmën e të cilëve ai i ka dëgjuar në dosje përgjimi se kanë udhëtuar, kaluar pushimet, bashkëpunuar, kanë shitur e blerë pasuri të patundshme me kriminelë të rrezikshëm, që sot ndodhen në burgjet shqiptare apo italiane.
Ka një arsye pse kjo nuk ndodh. Ka, pa dyshim, një forcë madhore, që e detyron kreun e shërbimit sekret shqiptar të aktrojë në një mbledhje komisioni parlamentar duke recituar histori konspirative spiunazhi. Për të shpjeguar sjelljen e tij, të gjitha fijet të çojnë tek kreu i qeverisë. Tek i njëjti person që, pasi vuri nën hyqmin e tij prokurorinë, me shpresën se do të mund të fshehë apo zhdukë dosjet e përfshirjes së bashkëpunëtorëve të tij të afërt, tashmë duket se ia ka dalë të ketë nën kontroll dhe në shërbim të tij edhe shërbimin informativ.
Në një mbledhje që ligjërisht mendohet të jetë e një rëndësie të posaçme, raportimet vetëm pak pasi ka mbaruar mbledhja nuk janë në gjendje të thonë as një gjysëm fjale se kush apo çfarë janë atë në listën e “spiunëve” rusë, apo se cilat janë përpjekjet apo ndërhyrjet ruse në Shqipëri, që rrezikojnë vendin.
Dhe kjo flet qartë jo vetëm për mungesën e seriozitet, por edhe për stisjen që i është bërë të gjithë skemës për ta bërë sa më të besueshëm këtë skenar.
Nëse drejtori i SHISH paska informacione kaq të sigurta dhe të rrezikshme për shtimin e numrit të kontakteve të spiunazhit rus në Shqipëri, a ka përfshirë ai në informacionin që ka ndarë me deputetët se si është bërë e mundur që të vërë nën kontroll gjysmën e naftës shqiptare kompania ruse Gunvor, e cila përfaqëson interesat e Putinit jashtë Rusisë dhe ndodhet në listën e zezë të Departamentit të Shtetit Amerikan.
A i ka raportuar ai deputetëve se shefi i Gunvorit ka qenë dy herë në zyrën e Kryeministrit Rama (herën e parë ai e ka pranuar vetë publikisht, ndërsa hera e dytë ka qenë në qershor 2018)?
A kanë qenë vallë të interesuar deputetët e Komisionit të Sigurisë të kenë më shumë informacion për kompaninë tjetër ruse, Jurimex, me të cilën qeveria shqiptare zhvilloi negociata të gjata për t’i dhënë koncesione për nxjerrjen e naftës në Shqipëri?
Po për ish-ministrat e Kryeministrit Rama, që kanë vizituar Rusinë dhe kanë kryer bisedime dhe transaksione me oligarkët e Putinit, a ka informuar sot shefi i shërbimeve sekrete?
Të gjitha këto, por dhe të tjera pyetje që lidhen me kompani ruso-bullgaro apo ruso-maqedonese, që ose kanë shtënë në dorë, ose priten të shtien në dorë asete të rëndësishme në sektorë strategjikë në Shqipëri dhe Kosovë, përfshi telekomunikacionin dhe sektorin bankar, jam e sigurt që kanë mbetur pa përgjigje.
Sepse askush nga deputetët e pranishëm sot në mbledhje (e që kanë halle të vetat, me dosje nën hetim) nuk ka dashur t’i prishë shefit të shërbimit sekret rolin që i ishte caktuar. Rol që ai e përmbushi me sukses.
Sepse në varfëri e skamje, kriminalitet e pasiguri, telenovelat me spiunë dhe me armiq të jashtëm janë mënyra më e mirë për të bërë propagandë.
Pa dyshim, problemi i ekspansionit rus në Ballkan mbetet rrezik për sa kohë Shqipëria është një vend me demokraci hibride dhe me institucione pa kurrfarë besueshmërie. Në një vend ku krimi dhe politika bashkëqeverisin pa kurrfarë problemi, ku prokuroria dhe kryeministria janë në sinkron për fshehjen dhe moshetimin e skandaleve, pakkush e ka mendjen tek “armiku i jashtëm”.
Sikundër ndodhi në fundvitet ‘80-të, kur rreziku dhe armiku ishin diku përtej kufijve, sikundër ka ndodhur dhe në vitin ’97-të, kur prapë armiku i jashtëm, atëhere CIA amerikane, u sulmua si shkaktar i problemeve tona, edhe sot duhet shpikur patjetër një armik i jashtëm.
Pra, që edhe nëse ndodh që të tjera skandale të plasin kundër qeverisë, të jenë gati armiqtë e huaj. Që, nëse Dosjes 339 do t’i shtohet Dosja 184, ato të mos na shpërqëndrojnë dhe ulin vigjilencën ndaj “spiunëve të jashtëm”, të cilët duhen shkatërruar për të mirën e Shqipërisë. Që atëherë të kenë mundësi të përsërisin frazën popullore “ngjarje të tilla ndodhin edhe në Amerikë, madje për to janë bërë edhe filma”.
Dhe ne e kemi gati një film të tillë për Nëndetësen 105.
