24 marsi shënon fillimin e bombardimeve të NATO-s kundër regjimit të Sllobodan Millosheviçit, të cilat çuan në përfundimin e luftës në Kosovë, në 1999.
Pas refuzimit të Beogradit për të nënshkruar një marrëveshje me Prishtinën, të negociuar në Rambuje të Francës, i dërguari i atëhershëm i SHBA-ve, Richard Holbrooke njoftoi dështimin e bisedimeve të paqes më 23 mars 1999.
Më vonë, në të njëjtën ditë, Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s Havier Solana njoftoi se ai kishte lejuar, Komandantin e Lartë të Aleatëve në Evropë, Gjeneralin Wesley Clark për “fillimin e operacioneve ajrore në Republikën Federale të Jugosllavisë”.
Ndërsa, NATO vazhdoi fushatën e saj bombarduese kundër bazave ushtarake serbe, ushtria e Millosheviçit ndërmori sulme mizore kundër civilëve shqiptarë.
Vlerësimet e pavarura nga Human Rights Watch tregojnë se 489–528 civilë u vranë nga bombardimet e NATO-s në Jugosllavi, 60% e të cilëve u vranë në Kosovë.
Presidenti i SHBA-ve, Bill Clinton tha në atë kohë se misioni i NATO-s kishte për qëllim parandalimin e sulmeve të përgjakshme ndaj civilëve në Kosovë.
Gjatë 78 ditëve të bombardimeve të NATO-s, forcat e Millosheviçit e intensifikuan luftën e tyre duke kryer masakra kundër civilëve shqiptarë dhe duke dëbuar rreth një milion njerëz jashtë vendit.
Masakrat kundër civilëve shqiptarë të kryera nga forcat serbe gjatë bombardimeve të NATO-s përfshijnë 105 të vrarë më 25 mars në fshatin Krushe e Madhe; 48 të vrarë në Suhareke më 26 Mars; 147 të vrarë në Izbica më 28 mars, 16 të vrarë në Podujevë më 28 mars, kryesisht gra dhe fëmijë; 372 të vrarë në Mejë më 27-28 prill; 41 të vrarë në Qyshk më 14 maj.
Një tjetër vrasje masive nga forcat serbe gjatë bombardimeve të NATO-s ndodhi në burgun e Dubravës në Kosovë. Ushtria serbe ishte vendosur pranë burgut, duke i shpëtuar shënjestrës nga NATO, e cila goditi burgun dy herë në 19 dhe 21 maj. Të burgosurit ishin kryesisht shqiptarë, dhe shumë prej tyre u sollën nga burgjet e tjera gjatë fushatës së bombardimeve.
Pas bombardimeve brenda burgut, rreth 1.000 prej tyre u dërguan në një fushë sportive dhe policia dhe rojet serbe hapën zjarr kundër tyre me mitraloza dhe granata. Mbi 100 të burgosur shqiptarë u vranë dhe qindra të tjerë u plagosën. Ata që mbijetuan e kujtojnë atë si “një tmerr”.
Momenti kryesor kur aleatët perëndimorë konsideruan të ndërhyjnë ishte masakra e Reçakut më 15 janar 1999, në të cilën trupat serbe ekzekutuan 44 shqiptarë të paarmatosur në Kosovë.
Ajo u dëshmua nga shefi i misionit të OSBE-së në Kosovë, William Walker, i cili u bë zyrtari i parë ndërkombëtar që deklaroi se kishte “krime kundër njerëzimit” ndërsa vizitoi skenën e krimit në fshat.
Më 10 qershor, Millosheviçi ra dakord të tërhiqte forcat e tij nga Kosova dhe dy ditë më vonë paqeruajtësit e NATO-s (KFOR) hynë në Kosovë.
12 qershori shënon ditën e çlirimit të Kosovës. Pas kësaj, në vend u kthyen masivisht njerëzit e debuar. Shumica e tyre i gjetën banesat e djegura, të rrafshuara në tokë.
