“Unë jam një artist, një nga ata të vërtetët që arti i buron nga zemra dhe i çel si fryt sa herë që bojërat në penel i kaloj. Në fakt unë jam një artist që edhe ka frikë nga arti, që i fshihet atij nëpër fjali të gjata të firmosura pa ndonjë stil të veçantë në fund të fletës. Kur isha i ri e doja artin, isha dashuruar marrëzisht pas tij aq sa mendoja se mund ta bëja botën gjithë ngjyra, ku pallatet e qytetit tim të njiheshin veç prej tyre. E doja marrëzisht artin, më shumë se çdo gjë tjetër në jetë dhe aq marrëzisht doja që edhe bota rreth meje ta donte si unë kështu kaq marrëzisht.Shumë vite nuk kaluan dhe dashuria ime djaloshare u venit dhe tani në fakt tani po bëj të duhurën sepse e dua vendin tim, vendi që kontribon veç në xhepin tim ”-do të mendoja unë nëse do të isha ai.
Teatri , sa fjalë e vjetër që të kthen pas në lashtësi, pyes veten vallë si ka arritur të mbijetojë deri tani.
Njeriut modern nuk i duhet një teatër, nuk ka kohë për të pasi jeta e tij është tej mase e mbushur në një telefon që gjatë orëve të tejzgjatura të kafenesë e argëton si një cirk në miniature. Këtë mendon ndoshta vallë çdo hipokrit, që shikon në mënyre apatike grupin e njerëzve që teksa ngrenë pankartat nëpër duar e herë bërtasin të mbrojnë teatrin. E këta të fundin i pyesin a kanë ndjenja, a kanë nerva, a duan t’ia dinë vallë që asnjë pushtues si shkeli në këtë masë. Asnjë pushtues nuk u vodhi të kaluarën, kujtimet as dëshirën për të krijuar art. Në fakt as komunistët se prekën teatrin, e quajtën të shenjtë edhe pse s’besuan kurrë në fe.
Të gjithë e duan teatrin, ai i ushqen shpirtin edhe pse muret e tij janë mykosur nga kujtimet e shumta të qeshurave të komedive, të qarave të dramava dhe duartrokitjeve të shumta plot mallëngjim. Ndoshta të gjithë duhet ta shohin teatrin me të njëjtin mallëngjim sic e sheh një i ri, po aq të ri sa vetja me dashurinë që i buron se brendëshmi edhe pse trupi s’është i ri .
Gjatë ditëve me diell por jo aq të shëndritshme nga smogu, disa hedhin nje shikim mbi fletën e ngjitura në mur, disa edhe e kthejne kokën pas të shohin ç’po ndodh, por askush sdo ta mbroj teatrin e gjorë , që ndihet njësoj siç ndihej mulliri i Don Kishotit, përbindësh. Teatri ende qëndron aty teksa termetet, njerëzit dhe shkresat vërtiten rrotull tij, sikur ai përbindëshi më i madh po helmon një komb të tërë, sikur nëse ai prishej e rrënohej çdo gjë tjetër ama çdo gjë tjetër do të rregullohej.
E dua vendin tim por dashurite toksike s’të bëjnë mirë, dashuritë që ushqehen nga paraja, korrupsioni, krimi dhe klientelizmi janë një telenovelë me një fund të trishtë. Unë do të iku diku atje në perëndim, të shoh sesi nga gërrmadhat e kujtimve ngrihen kulla të reja mbi vendin tim që vazhdon e jeton në mjerim .Unë e dua teatrin ashtu siç është, sepse është i imi, i yti, i atyre që ikën, i atyre që do të vijnë, është I YNI, por do më bëjnë edhe një copëz vend në një teatër tjetër të “vjetëruar” diku në botë.
Rilindje do të thotë të vdesësh e të ngallesh sërish, por po ngatërron shqiponjat me një sfinks. A nuk mendon vallë se jemi tepër të plagosur për të rilindur tani, aq sa nuk ka me shpresë as për mrekulli. Shtyllat që mbajnë shtetin po na thyhen një nga një dhe qeveria ende mban varenë në dorë.
Të pafajshëm jeni, e di, kur po rrisni një rini që edhe zombie apokaliptik do ta kishte zili. E trishtë do të thoja shumë e trishtë që socializmi kaq i bukur veshur me sllogane s’mund të rindertojë një vizion të ri e jo më një shtet të ri demokratik.
